عاشقانه‌ای از نزار قبانی

دوست‌ات می‌دارم... دوست‌ات می‌دارم... و این امضای من است! ‏ 

یک

آیا شک داری که تو،‏

شیرین‌ترین و مهم‌ترین زنِ دُنیایی؟

آیا شک داری که وقتی یافتم‌ات،‏

کلیدِ تمامیِ درهایِ جهان از آنِ من شُد؟

آیا شک داری وقتی دست‌ات را گرفتم،‏

جهان دگرگون شُد؟

شک داری بزرگ‌ترین روزِ تاریخ

و زیبا‌ترین خبرِ  دُنیا

لحظهٔ ورودِ من به قلب‌ات بود؟

دو

در کیستی‌ات شک داری؟

تو آن زنی هستی که چشمان‌ات،‏

لحظه لحظه‌ی زمان را مال خودش می‌کند

تو همانی که وقتی خرامان راه می‌روی

دیوارِ صوتی را می‌شکند!‏

نمی‌دانم چه بر من می‌گذرد...‏

انگارْ تو اولین زنی

و انگارْ پیش از تو، کسی را دوست نداشته‌ام

و تجربه نکرده‌ام عشق را...‏

بر کسی بوسه نزده‌ام

و کسی مرا نبوسیده انگار...‏

تو، میلادِ من هستی!‏

بودن‌ام را، پیش از تو، حتا به‌خاطر نمی‌آورم...‏

تمامِ وجودم را در بر گرفته‌ای،‏

گویی قبل از عشق و محبّت‌ات

چیزی به نامِ زند‌ه‌گی نمی‌شناخته‌ام...‏

شه‌بانو!‏

انگارْ من، هم‌چون گنجشککی

از سینه‌ات پر کشیده‌ام!‏

سه

دوست دارم بدانم، آیا شک داری که تو،‏

بخشی از منی؟

شک داری که من، آتش را از چشمان‌ات ربوده‌ام

و بزرگ‌ترینِ انقلاب‌ها را رقم زده‌ام؟

ای گُلکم!‏

یاقوت‌ام!‏

ریحان‌ام!‏

شه‌زاده‌ام!‏

بر‌ترین ملکه‌یِ تمام ملکه‌ها!‏

ماهیِ رها در برکه‌ی زنده‌گانی‌ام!‏

تو همانی،‏

که هر غروب، هم‌چون ماه

به میانِ کلمات‌ام می‌آیی...‏

بزرگ‌ترینِ فتوحاتِ من!‏

تو

آخرین سرزمینی که در آن متولد می‌شوم

و در آن دفن می‌شوم،‏

و نوشته‌های‌ام را در آن منتشر می‌کنم!‏

چهار

ای بانویِ بُهت!‏

بانویِ من!‏

نمی‌دانم...‏

نمی‌دانم چه‌گونه امواج، مرا پیشِ پای تو می‌اندازند...‏

نمی‌فهمم چه‌طور سویِ من آمدی

و چه‌گونه، من به سمتِ تو گام برداشتم...‏

با توام!‏

توئی که تمامِ مُرغانِ دریا

غوغا به‌پا می‌کنند تا بر سینه‌ات،‏

آشیان بسازند؛

نمی‌دانی،‏

نمی‌دانی که چه لذتی‌ست

دست کشیدنِ بر تو...‏

ای بانویی که به ترکیبِ شعر وارد می‌شوی!‏

تو همانی

که هم‌چون شن‌های دریا، گرمی؛

و دل‌نشینی

مثالِ شبِ قدر!‏

تو، در را به روی‌ام باز کردی

و آن‌گاه، عمرِ من، آغاز گرفت...‏

پنج

چه‌قدر شعرم زیبا شُد،‏

وقتی که در دستان‌ات

روزگار را آموختم،‏

و چه‌قدر توان‌مند و قوی شُدم

آن‌گاه که خداوند به من بخشید

تو را...‏

شک داری

که شراره‌ای از چشمانِ منی

و دستان‌ات

امتدادِ نورانیِ دستانِ من‌ست؟

شک داری

که تو

همان کلامی که بر لبانم جاری شُده؟

شک داری؛

دل‌بَرَکم هنوز هم شک داری

که من توام

و تو منی؟!!‏

شش

ای آتشی

که به باد می‌دهی دودمان‌ام را!‏

میوه‌ای که ثمر می‌دهی

شاخه‌های‌ام را!‏

ای جسمی که هم‌چون

شمشیر می‌بُرَد

و مثالِ آتش‌فشان

همه‌چیز را بالا و پایین می‌کند!‏

سینه‌ای که مثالِ مزرعه‌های تنباکو

عطر می‌پراکند

و هم‌چون توسنِ چابکِ نجیبی

می‌تازد به سوی‌ام!‏

بگو؛

به من بگو،‏

چه‌گونه از امواجِ طوفان

برهانم خود را؟

بگو به من،‏

چه کنم با تو؟!‏

وقتی که شیدایِ تو هستم؟

بگو چاره چیست؟

حالا که به مرزِ جنون کشانده مرا

اشتیاق‌ات...‏

هفت

آی بینی‌ات یونانی و

و گیسوان‌ات اسپانیایی!!‏

ای که بی‌مثالی

تا قرن‌ها!‏

آی زنی که پا برهنه

در رگ‌های من

می‌رقصی!‏

از کُجا آمده‌ای؟

چه‌گونه آمده‌ای

این‌گونه در من؟

تنها رحمتِ خداوندگار بر من!‏

فورانِ عشق و محبت‌ام!‏

دُردانه‌ام!‏

آه...‏

چه دست و دل‌باز بوده

خدا

در بخشیدنِ تو به من...‏

شعری از نِزار قبّانی

مترجم مسعود ناسوتی