از همین روزها

   همین‌که می‌شود از پس آن دو چشم ِ همیشه مراقب، که «نوزده، هشتاد و چاهار»وار می‌پایدت، هنوز هم بود و نفس کشید و به جایی رفت، جایی که بر خلاف روزها، که همین‌طور بی‌خیال به احوال و اوضاع دنیا می‌آیند و می‌روند و شتاب می‌گیرند و سرسام می‌آورند و پیری و فرسوده‌گی و خسته‌گی به‌جا می‌گذارند، دمی نشست زیر سایه‌ای و به پیش‌واز کاهلی تابستانانه رفت و کتابی دست گرفت و ورق زد و مزه‌مزه‌اش کرد و حظ برد از کلمات و با طعم ِ ترش ِ گوجه‌سبز ِ نمک‌خورده‌ی توی دهان، ترکیب احساسات رنگ‌وارنگ زیبا پدید آورد و شاد شد و بعدتر، درباره‌ی این حس، این حس‌های خوب، این لب‌خندی که روی لب‌ات نشسته با دوستی، او که کلام‌ات را، نگاه‌ات را، حتا پیش از سخن گفتن می‌فهمد، به اشتراک گذاشت و از فیلم‌ها، از کشف‌های جدید سینمایی، از کلاسیک‌های ناآشنا به گوش‌ات حرف زد، خیلی‌ست...